آکادمی فن بیان

آموزش لحن دکلمه	مشاوره رایگان فن بیان	نقشه راه فن بیان

.

.
غزل 211 حافظ با دوش می‌آمد و رخساره برافروخته بود آغاز می شود. وزن غزل دوش می‌آمد و رخساره ، فاعلاتن فعلاتن فعلاتن فعلات (بحر رمل مثمن مخبون مقصور) می باشد. در ادامه می توانید متن کامل غزل و همچنین معنی لغات و شرح و تفسیر ابیات را مشاهده کنید. در شرح و تفسیر از کتاب شرح سودی بوسنوی ، شرح حافظ دکتر خطیب رهبر، دکتر عبدالحسین جلالیان و شرح شوق دکتر حمیدیان بهره گرفته شده است. ضمنا می توانید از فایل pdf متن، معنی و تفسیر غزل 211 حافظ استفاده کنید.

آنچه در ادامه می خوانید:

1- متن غزل

2- دکلمه غزل

3- شرح و تفسیر غزل

4- معنی غزل و لغات

متن غزل 211 حافظ

دکلمه غزل 211 حافظ

دکلمه غزل دوش می‌آمد و رخساره برافروخته بود با صدای استاد حسین زند

شرح و تفسیر غزل 211 حافظ

دوش: دیشب

رخساره: [ رُ رَ /رِ ] رخسار . روی و صورت و چهره و سیما

برافروخته: [ بَ اَ تَ / تِ ] روشن شده . آتش گرفته . خشمگین شده

رخساره برافروخته بود: قهر کرده بود

معنی بیت: دیشب یار با چهره ای برافروخته و خشمگین آمده بود. به نظر می رسید که با این قهر و خشمش یک جایی دل عاشقی را سوزانده بود.

عاشق‌کشی: [ شِ کُ ] عاشق آزاری . جفا کردن به عاشق

شیوه: [ وِ / وَ ] رسم، روش

شهرآشوبی: [ شَ ] فتنه و آشوبی است که معشوق به واسطۀ زیبایی بی حد و حسن جمالش، در شهر ایجاد می کند

جامه‌ای بود که بر قامتِ او دوخته بود: از عهدۀ او بر می آمد

معنی بیت: شیوۀ عاشق‌آزاری و چگونگی ایحاد فتنه و بلوا در شهر به واسطۀ زیبایی بی حد و اندازه اش، کاری است که فقط از عهدۀ یار برمی آید.

سپند: [ سِ پَ ] مخفف اسپند و آن دانه و  تخمی است که برای چشم زخم و دفع چشم بد می سوزانند

معنی بیت: یار با سنگدلی و قهر و برافروخته و خشمگین کردن چهره اش، آتش به جان عاشقان می زند و سوختن دل عاشقان را برای خود دفع بلا و چشم زخم می داند.

زارت بکشم: تو را با خفت و خواری بکشم

نظر: [ نَ ظَ ] نگاه، مورد توجه قرار دادن چیزی

دلسوخته: [ دِ ت َ / ت ِ ] پریشان خاطر. آزرده خاطر . آزرده دل

معنی بیت: اگر چه وقتی یار با حالتی خشمگین و برافروختته نزد من آمد، می گفت که دوست دارم با خفت و خواری تو را بکشم ولی من احساس می کردم که در دلش، منِ پریشان خاطرِ آزرده دل را دوست داشت.

کفر زلف: [ کُ زُ ] اضافه تشبیهی است به معنای گیسوی سیاه دل و کافرکیش و عاشق کش یار . در شعر عرفانی صورت نشان از نور و سپیدی و وحدت است و زلف نشان سیاهی و کفر و کثرت است.

ره دین می زد: [ رَ زَ ] دین را به یغما می برد، راه ایمان را می دزدید

سنگین‌دل: [ سَ دِ ] مرادف سنگدل . بی رحم

مشعلی از چهره: چراغی از نور رخسار

معنی بیت: زلفِ زیبا و عاشق کشِ یار، دین و دلِ عاشقان را به یغما می برد و آن یارِ سنگدل، چراغِ طلعتِ خویش را در قفایِ گیسو، روشن کرده تا چراغ راه زلف رهزنش باشد.

دل بسیار خون به کف آورد: دلخون شد، خون دل خورد

دیده بریخت: خون گریه کرد

معنی بیت: عاشق بیچاره از یکسو دلش خون است از سوی دیگر چشمانش اشکبار است و خون گریه می کند. شگفتا که چه کسی می اندوزد و چه کسی از دست می دهد؟

زر ناسره: [ زَ سِ ] سکۀ طلای تقلبی

معنی بیت: عشق و یار عزیر را به بهای بدست آوردن دنیا از دست مده که بازرگانی که یوسف را از چاه درآورد و در بازار برده فروشان او را به بهای اندک فروخت سودی نکرد.