آکادمی فن بیان

خُرد و خراب و خستهْ جوانیِ خود را پُشتِ سر نهاده‌ام
با عصایِ پیران و
وحشت از فردا و
نفرت از شما

اکنون من در نیم‌ْشبانِ¹ عمرِ خویشم
آن‌جا که ستاره‌یی نگاهِ مشتاقِ مرا انتظار می‌کِشد…

در نیم‌ْشبانِ عمرِ خویش‌ام، سخنی بگو با من
ــ زودآشنایِ² دیر یافته! ــ
تا آن ستاره اگر تویی،
سپیده‌دمان³ را من
به دوری و دیری
نفرین کنم.

با تو
آفتاب
در واپسین لحظاتِ روزِ یگانه
به ابدیّت⁴
لبخند می‌زند.
با تو یک علف و
همهْ جنگل‌ها
با تو یک گام و
راهی به ابدیت.

ای آفریدۀ دستانِ واپسین!
با تو یک سکوت و
هزاران فریاد.

دستانِ من از نگاهِ تو سرشار است.
چراغِ رهگذری
شبِ تنبل را
از خوابِ غلیظِ سیاهش بیدار می‌کند
و باران
جوبارِ خشکیده را
در چمنِ سبز
سفر می‌دهد…

سفر می‌دهد…احمد شاملو – ۱۳۳۵

معنی لغات شعر

1- زودآشنا/zud[‘]āš[e]nā/: کسی که با دیگری زود دوست و آشنا می‌شود.

2- نیم شبان . [ ش َ ] نیم شب . هنگام نیم شب . در دل شب

3- سپیده دمان/sepidedamān/: به وقت سپیدۀ صبح؛ به وقت سپیده‌دم؛ سحرگاهان.

4- ابدیت/’abadiy[y]at/: دوام؛ جاودانی؛ پایندگی . (اسم) آخرت . (اسم) ابد. بقا، جاودانگی، خلود، دوام، دیرندگی، سرمدیت، همیشگی ≠ ازلیت