آکادمی فن بیان

شروط اصلی برای فصاحت کلام در سخنرانی کدامند ؟

در فن سخنوری ، فصاحت کلام و بلاغت سبب می‎شود که سخنان گوینده در نزد شنونده ارزشمند و مورد قبول باشد.

بلاغت، همان رسایی کلام است. این مهارت در برخی به‎صورت خدادادی به ودیعه گذاشته شده، بسیاری از افراد نیز فاقد این قوه می‎باشند و با آموزش نیز نمی‎توانند راه به جایی ببرند. امّا در اکثر افراد، فراگرفتن اصول و قواعد بلاغت  به همراه تمرین و مطالعه در گفتار آکادمی فن بیان پیشین می‎تواند، فصاحت و بلاغت کلام را تا حد زیادی افزایش دهد.

اگر شما استعدادی ضعیف در زمینه‎ی سخنوری فصیح داشته باشید با این تمرینات به گوینده‎ای قوی بدل خواهید شد و اگر فردی قوی‎دست در این مهارت باشید به کمال خواهید رسید. البته این نکته را نیز باید مدنظر داشته باشید که به هرکس که فنون سخنرانی را بیاموزد، نمی‎توان سخنران گفت و هر فرد که اصول و تکنیک‎های این فن را بیاموزد به سخنرانی بی‎مانند تبدیل نمی‎شود.

چون بلاغت، ابزاری برای اقناع و ترغیب است ، پس نخستین و مهم‎ترین شرط در این مهارت آن است که گوینده خود به‎ آنچه قرار است برای مخاطب بازگو کند ایمان و باوری کامل داشته باشد و آنچه می‎خواهد دیگران را بر آن برانگیزد، خود بر آن برانگیخته باشد.

به عبارت دیگر در اقناع، ما عقل و ذهن شنونده را به تصرف خود در می‎آوریم، پس از آنکه احساس شنونده نیز به تصرف ما درآمد، شور و هیجانی برای عمل به آنچه ما گفته‎ایم در سر مخاطب پدید می‏آید و این میسر نیست، مگر اینکه خود ما برای بازگویی موضوع سخنرانی شوری در سر داشته باشیم؛ زیرا “سخنی که از جان بر آید، لاجرم بر دل نشیند.“

افرادی که به سخنان خود باوری ندارند یا شور و اشتیاقی درباره‎ی موضوع سخنرانی ندارند، نمی‎توانند سخنرانی فصیح و بلیغ باشند.

بنابراین لازمه‎ی قانع کردن شنوندگان، تشویق و تحریک آنان است و برانگیختگی و ترغیب نیز باید با اقناع همراه باشد؛ یعنی این دو ویژگی، لازم و ملزوم یکدیگر هستند.

اقناع صفتی است مختص معلمان و اساتید؛ امّا ترغیب ویژگی سخنور است ؛ سخنور کامل آن کسی است که این دو ویژگی را باهم داشته باشد؛ یعنی هم فردی عالم و دانشمند باشد و هم خطیب.

شروط اصلی برای فصاحت کلام در سخنرانی کدامند

سخنان گوینده باید به صورتی عرضه شود که دل شنونده را نرنجاند، بلکه بتواند دل او را بدست آورد و برباید؛ البته سخنوری با زبان‏بازی و چاپلوسی کاملاً مغایرت دارد. بیان سخنان بیهوده، کم‎ارزش و غلط با لفاظی و حرافی، بلاغت محسوب نمی‎شود.

بلاغت حقیقی آنست که گوینده چیزی نگوید مگر آنکه معتقد باشد، تنها یک فرد خردمند و عالم چنین سخنانی را بر زبان می‎آورد و به نحوی سخن گوید که مرادش حاصل شود؛ یعنی کلامش معقول و مقتضای زمان حال باشد که هم عقل را راضی کند و هم دل را ببرد و هم عواطف را برانگیزد و تخیل را به‎کار اندازد.

جهت مشاهده ویدئو آموزشی نحوه شروع سخنرانی اینجا کلیک کنید